باشد که در این برهوت خاطره‌های آلاله‌های گلگون، یادگاری بماند این عشق سرخ بر گنبد دوار. تا یادمان باشد آن حماسه‌ها را، تا یادمان باشد آن دلاوری‌ها و عاشقانه سرودن‌ها را، تا یادمان باشد آن شب‌زنده‌داران عاشق را که سرود سبز «مولای یا مولای» آنان هنوز در دشت‌های خاموش طنین‌افکن است. ما روایت‌گر مردان مرد این سرزمین مقدسیم؛ آغازی بر یک پایان. ما قصه‌گوی خاطره‌های خاموش آن قمریان خوش‌الحان شهادتیم؛ دستان‌زن داستان‌هایی آسمانی. ما نگارگران آن نگارهای نگارخانه آفرینشیم؛ آن پیشانی‌های بر خاک افتاده در جبهه سپاس! تکلیفی است بر ما در زمانه فراموشی آلاله‌ها، و نیازمند آنانیم در تاریکی فهم. از رنگ آن‌ها است که زندگی ما رنگ می‌گیرد و از فروغ داغ عروج آنان است که محفل ما چراغانی می‌شود. پرواز سهم من و توست؛ همراه با سبکبالان، بال می‌گشاییم و در آسمان عشق پرواز می‌کنیم.

یاران مردانه رفتند؛ اما هنوز تکبیر وفاداری‌شان از مناره‌های غیرت این دیار به گوش می‌رسد. یاران عاشقانه رفتند؛ اما هنوز لاله‌های سرخ دشت‌های این خاک به یمن آنان به پا ایستاده‌اند. یاران غریبانه رفتند؛ اما هنوز بوی عطر جانمازشان شعر سپید یاس را می‌سراید. یاران رفتند و هنوز نام و یادشان زینت‌بخش کوچه‌های شهر است. ... و، من و تو،! در این ساحل باشکوه و امن آنان ایستاده‌ایم و در این حضور عطرآگین و آسمانی‌شان در آرامشیم و از سرخی آنان دشت‌های‌مان سرخ و لاله‌گون است. آنان مردان همیشه جاویدان این دیار دلیرانند. آنان آینه‌های تمام‌نمای راه عزت و شرف من و تواند. ... نگاه کن! نور از پیشانی‌های به خاک افتاده آنان می‌طرواد. برخیز! دست در دست هم دهیم و در امتداد مهر بمانیم.

بسم الله الرحمن الرحیم

کسی‌ که خدای سبحان را میشناسد،شایسته است دلش از بیم و امید به او خالی‌ نباشد.

خدا شناس‌ترین مردم پر درخواست‌ترین آنها از خداست.

خدا داناست به هر رازی‌ که مردم در دل نهان داشته اند و به نجوای آهسته ی راز گویان و به هر گمان که در خاطری نهفته است و به هر تصیمی‌ که از روی یقین گرفته شود.

 خدا را خالصانه یاد کنید تا بهترین زندگی‌ را داشته باشید و با آن راه نجات و رستگاری را بپیمایید.

یاد خدا عقل را آرامش میدهد،دل را روشن می‌کند و رحمت او را فرود می‌‌آورد. هر کس رابطه ‌اش را با خدا اصلاح کند،خداوند رابطه او را با مردم اصلاح خواهد نمود.

 هر کس به خاطر خدای سبحان از چیزی بگذرد ،خداوند بهتر از آن را به او عوض خواهد داد.

 خوشا به سعادت کسی‌ که عمل،علم،دوستی‌،دشمنی،گرفتن،رها کردن،سکوت،کردار و گفتارش را برای خدا خالص گرداند.

علی‌‌ای همای رحمت تو چه آیاتی خدا را زعلی‌ شناختم من به خدا قسم خدا را

1-      ربنا اتنا فی الدنیا حسنه و فی الاخره حسنه و قنا عذاب النار. (سورة بقره آیه 201)

پروردگارا در دنیا و آخرت به ما نیکی و احسان فرما و ما را از عذاب آتش دوزخ مصون بدار.

2-      ربنا اتنا فی الدنیا و ما له فی الاخره هن خلاق (سورة بقره آیه 200)

پروردگارا در دنیا رحمت و نعمت به ما عنایت فرما و هر که از رحمت تو محروم شد در آخرت بهره ندارد.

3-      ربنا اتنا من لدنک رحمه و هیّی لنا من امرنا رشدا. (سورة کهف آیه 10)

پروردگارا از جانب خود بر ما رحمتی فرست و برای رشد عقلی ما وسایل هدایت و ارشاد آماده فرما.

4-      ربنا انهم ضعفین من العذاب و العنهم لعناً کبیرا. (سورة کهف آی 69)

پروردگارا آنها که ما را گمراه نمودند عذاب آنها را دو چندان کن و از نعمتهای خود محروم ابدی فرما.

5-      ربنا امنا بما انزلت و اتبعنا الرسول فاکتبنا مع الشاهدین (سورة آل عمران آیه 53)

پروردگارا، ما به تو و آنچه بر پیغمبرت فرستادی ایمان آوردیم و از رسول تو پیروی کردیم، نام ما را از شهادت دهندگان به توحید و نیوت قرار ده.

6-      ربنا اطمس علی اموالهم و اشدد علی قلوبهم فلایومنوا حتی یروا العذاب الالیم (سورة یونس آیة 88)

پروردگارا اموال آنها را نابود ساز و دلهای آنها را قسی و سخت گردان که ایمان نمی‌آورند جز به دیدن عذاب سخت.

7-      ربنا اغفرلنا ذنوبنا و اسرافنا فی امرنا و ثبت اقدامنا و انصرنا علی القوم الکافرین (سورة آل عمران آیة 147)

پروردگارا گناهان ما را بیامرز و لغزش و اسراف ما را ببخش و قدمهای ما را در راه انجام انجام وظیفه ثابت بدار و بر کفار نصرت و پیروزی بخش.

8-      ربنا اغفرلنا و لا خواننا الذین سبقونا بالایمان و لاتجعل فی قلوبنا غلاً للذین امنوا ربنا انک روف رحیم (سوره حشر آیة 10)

پروردگارا، ما و برادران ما را که در ایمان بر ما سبقت گرفتند بیامرز و در دلهایمان برای گرویدگان به تو کینه و کدورتی قرار مده که پروردگارا تو روف و مهربانی.

9-      ربنا اصرف عنا عذاب جهنم انّ عذابها کان غراما (سوره فرقان آیه 65)

پروردگارا عذاب جهنم را که آن عذاب برای همیشه هلاک کننده است از ما دور کن.

10- ربنا اغفرلی و لوالدی و للمومنین یوم یقوم الحساب (سوره ابراهیم آیه 41)

پروردگارا، مرا و پدر و مادر مرا و همچنین مومنین را در روز حساب بیامرز.

11-ربنا افتح بیننا و بین قومنا بالحق و انت خیر الفاتحین (سوره اعراف، آیه 89)

پروردگارا دری از رحمت به سوی ما و قوم ما بگشا که راه تو راه حق است و تو بهترین گشاینده‌ای.

12- ربنا افراغ علینا صبرا و توفنا مسلمین (سوره اعراف، آیه 126)

پروردگارا به ما تحمل و بردباری عنایت فرما و ما را جزو تسلیم شدگان پیغمبرت بمیران.

13- ربنا اکشف عنا العذاب انا مومنون (سوره دخان آیه 12)

پروردگارا، عذاب را از ما دور بگردان و بر طرف ساز که ما گرویدگان به تو هستیم.

14- ربنا انزل علینا مائده من اسماء تکون لنا عیدا و لاولنا و احزنا (سوره مائده آیه 114)

پروردگارا، از آسمان برای ما مائده و غذایی فرست که بر ما و آیندگان «روز عید» باشد.

15- ربنا انک تعلم ما نخفی و ما نعلن و ما یخفی علی الله من شیء فی الارض و لا فی السما (سوره ابراهیم آیه 38)

پروردگارا تو می‌دانی آنچه در پنهان و آشکار انجام می دهیم، بر خداوند در آسمان و زمین هیچ کار و هیچ چیز پوشیده نیست.

16- ربنا ظلمنا انفسنا و ان لم تغفرلنا و ترحمنا لنکونن من الخاسرین (سوره اعراف آیه 22)

پروردگارا، ما بر خود ستم کردیم و اگر تو ما را نیامرزی و به ما رحم نکنی از زیانکاران خواهیم بود.

17- ربنا علیک توکلنا و الیک المصیر. (سوره ممتحنه آیه 4)

پروردگارا در هر کار به تو توکل می کنیم و از تو استعانت می جوییم که بازگشت همة ما به سوی توست.

18- ربنا فاغفرلنا ذنوبنا و کفر عنا سیاتنا و توفنا مع الابرار (سوره آل عمران آیه 193)

پروردگارا گناهان ما را بیامرز و از بدیهای ما درگذر و بپوشان و ما را با نیکوکاران قرار ده.

19- ربنا لاتجعلنا فتنه للقوم الظالمین (سوره یونس آیه 85)

پروردگارا مار مورد شکنجه قوم ستمکار قرار مده.

20- ربنا لاتجعلنا مع القوم الظالمین (سوره اعراف آیه 47)

پروردگارا ما را با مردم ستمکار محشور مفرما.

حماسه‏ ملت ایران در دفاع مقدس، نمایش‌گر قله ظرفیت‌هاى انسانى مردم این سرزمین خدایى است    
فداکاری‌ها‌ى هشت سال دفاع مقدس‏ توانست یک نظام الهى و معنوى و متّکى بر تفکّر و اندیشه درست و برخاسته از ایمان را تحکیم کند.

این تجربه‏ى درس‏آموز [دفاع مقدس‏]، سرمشق همیشگى ملت بزرگ ایران و الگوى موفقى در برابر چشم همه‏ى ملت‌هاى مسلمان است.

حماسه‏ى ملت ایران در دفاع مقدس، نمایش‌گر قله‏ى ظرفیت‌هاى انسانى مردم این سرزمین خدایى است.

جنگ ایران و عراق یک جنگ معمولى نبود، جنگ دو ارتش یا دو کشور با هم نبود؛ جنگ یک کشور در مقابل عمده قواى نظامى و پشتیبانی‌هاى نظامى جهان بود. تمام قدرت نظامى و سیاسى امریکا پشت سرِ رژیم بعثى عراق ایستاد.

این جنگ [جنگ هشت ساله‏]، مظهر و تجلى همه‏ى روحیات خوب و سازنده‏‌اى است که یک ملت و یک کشور را مى‏تواند به تعالى حقیقى برساند.

 این جنگ [جنگ هشت ساله‏] حقیقتاً یک گنجِ تمام‌نشدنى است.
جنگ، حقیقتاً کوره‏اى بود که جوانان و بقیه مردم را آب‌دیده کرد.

 این جنگ هشت ساله و این دفاع مقدّس، از بزرگ‌ترین افتخارات ملت ایران بود.
 ما در جنگ نظامى توانستیم خودمان را پیروز کنیم؛ به کمک چه چیزى؟ به کمک باور و ایمان و اتّکاى به نفس و وحدت و امید به آینده و روشن‌بودن هدف‌ها و تکیه به نیروهاى ذاتى خویش و تکیه به اسلام.

اگر ملت ایران هشت سال جنگ تحمیلى را نمى‏داشت، البته خیلى از ویرانی‌ها را، خیلى از فقدان‌ها را، خیلى از خسارت‌ها را نمى‏داشت؛ اما این اعتماد به نفس را هم نمى‏داشت؛ این قدرت علمى، نظامى و پیشرفت صنعتى را هم نمى‏داشت؛ این عزّتى را هم که در مقابل چشم جهانیان به دست آورده است، نمى‏داشت؛ این حالت یأس و ناامیدى از تسلّط بر این ملت هم در دل دشمنان بزرگ او به وجود نمى‏آمد.

 این جنگ آن‏قدر حرف گفتنى دارد که اگر دهها سال هنرمندان ما و افراد خوش‌ذوق و با ابتکار بنشینند و در جزء جزء آن کار کنند، باز هم حرف‌هاى گفتنى خواهند داشت.

ما جنگِ با این عظمت و پُر از حماسه و حقیقتاً پُر از جلوه‏هاى زیبا و بى‏نظیر داشته‏ایم؛ نسل جدید هم از آن خبر ندارد؛ باید این‌ها احیاء، بازیابى و بازسازى شود و در معرض دید قرار گیرد.

 جوهر انقلاب و ایمان در این میدان خطر، [میدان جنگ 8 ساله ]خود را در اراده و عمل و قدرت مدیریّت انسانها نشان داد.

جنگ تحمیلى هشت ساله ما، داستان عبرت‏آموز عجیبى است.

 جنگ هشت ساله، جنگ دو کشور و دو ارتش نبود؛ جنگِ یک ائتلاف نانوشته جهانى علیه ملتى که تصمیم داشتند حدّاکثر فشار ممکن را از لحاظ نظامى و اقتصادى و غیره بر او وارد بیاورند بود، تا از راهى که در پیش گرفته بود برگردد؛ ولى نتوانستند.

شروع جنگ یعنى شروع افتخارات این ملت، شروع تهاجم دشمن یعنى شروع دفاع مقدس ما، شروع شعله‌ور شدن آتش خیانت استکبار یعنى شروع بروز شجاعت همه‌ى قشرهاى ملت براى ایستادگى در مقابل استکبار، پس این افتخار دارد.

 هفته‌ى جنگ هفته‌ى افتخار است، هفته‌ى مقدس است، در حقیقت جشن است، عید است و یک بزرگداشتى[ است] از روحیه‌ى مردم، ایثار مردم و مقاومت مقدس و دفاع مقدس[ مردم].

 هفته‌ى جنگ در حقیقت هفته‌ى ایثار است، هفته‌ى فداکارى است، هفته‌اى است که در آن بزرگ‌ترین آزمایش فداکارانه‌ى ملت ما شکل گرفته است.

روزهاى آخر شهریور و اول مهر ماه همه ساله یادآور یکى از تجربه‌هاى بزرگ و بسیار پرارزش تاریخ ملت ماست. من به جاى این‌که سالگرد آخر شهریور را سالگرد جنگ به حساب بیاورم، مایلم آن را سالگرد مقاومت دلیرانه‌ى مردممان که از روى کمال آگاهى و ایمان و شهامت انجام گرفته بنامم.

تلاش خستگى‌ناپذیر 8 ساله، افتخارى است که امروز نیروهاى مسلح و ملت ما مى‌توانند آن را در سوابق درخشان خود جاى دهند.

هفته دفاع مقدس یادآور حادثه‌اى عظیم و به بار نشستن نتایجى عظیم‌تر در سیر انقلاب ملت ماست و هیچ گاه از ذهن ملت محو نخواهد شد.

 مقاومت بى‌نظیر مردم سلحشور ما در دفاع مقدس و دفع متجاوز در طول قریب به هشت سال، این ستم بزرگ را در رده ناموفق‌ترین تجربه‌ى استعمار در تاریخ معاصر ثبت نموده است.

 در همه مراحل این جنگ، چه در عملیات نظامى جبهه، چه در عملیات نظامى بیرون از جبهه، چه در برخورد با اسرا، چه در تبلیغات - در همه مراحل - ارزشها و اخلاق انسانى رعایت شد. کار بى‏اخلاق و کار ضدّ ارزش و ضدّ بشر، از این ملت ایران صادر نشد
منبع: ایسنا

بسم الله الرحمن الرحیم

بنام خدا وبایاد شهیدانی که با خون خود به ما فرهنگ عشق وایثار و شهادت آموختند ، عشق و شهادت را پیام آور شدند وتوحید وحرکت را راهنما و با یاد شهدای گمنام خمینی (ره) ، بیاد رزمندگانی که با نیت وغسل وارد این میدان ودفاع مقدس می شدند. بیاد آنهایی که بدون چشم داشتی جان برکف همه وجود خود را خالصانه تقدیم این انقلاب بی نام خمینی کبیر کردند .بیاد آنهایی که هرچه ماداریم به برکت خون آن شهیدان والا مقام می باشد .بیاد رزمندگانی که فقط با خدا معامله کردند ودربند جاه ومقام وموقعیت بعد از جنگ نشدند وحقی را برای خود مطالبه نکردند ، که اگر چنین نیز می شد ناحق نبود  ، ولی خالص بودن رزمشان را ارزان نفروختند وقدر این سرمایه الهی را دانستند. به آنهایی که هنوز داغ هشت سال دفاع بر پیشانی مبارکشان وجود دارد ولی..... بیاد جانبازان شیمیایی که در گوشه وکنار بیمارستانها و... به فراموشی سپرده شده اند بیاد ستاره هایی که سوسو زدند تا خورشید انقلاب پایدار وفروزنده بماند. عزیزان ایران اسلامی بیائید قدر این نعمتهای الهی را بدانیم وشاکر باشیم خدای را که رهبری داریم که نفس او نفس خمینی (ره ) وکلامش کلام اوست . 

 این جنگ از دیدگاه عرفانی و معنوی حضرت امام، برای ملتی که به تازگی از استبداد رژیم شاهنشاهی رهایی یافته بود، یک “امتحان الهی” قلمداد شد. هجوم وحشیانه و گسترده رژیم بعث عراق در آخرین روز شهریور 1359، حادثه ای بزرگ را در تاریخ انقلاب اسلامی به ثبت رساند که سرانجام به خلق حماسه ای جاودان و حیرت انگیز در تاریخ سرزمین ایران انجامید. این جنگ از دیدگاه عرفانی و معنوی حضرت امام، برای ملتی که به تازگی از استبداد رژیم شاهنشاهی رهایی یافته بود، یک “امتحان الهی” قلمداد شد. “جنگ هم یک مساله‌ای بود که انسان خیال می‌کرد بسیار مهم است، لکن معلوم شد که منافعش بیشتر از ضررهایش بود. آن انسجامی‌که در اثر جنگ بین همه قشرهای مردم پیدا شد و آن معنای روحانی و معنوی که در خود سربازان ارتش و ژاندارمری و سپا پاسداران به نمایش گذاشته شد و آن روح تعاونی که در همه ملت از زن و مرد در سرتاسر کشور تحقق پیدا کرد، به دنیا فهماند که این مساله ای که در ایران است با همه مسائل جداست.” (صحیفه نور، ج16ص19)

همچنین امام جنگ را برای ملت مقاوم و مبارز ایران ، عامل آگاهی، حرکت و خروج از فترت و سستی می‌دانست:”وقتی یک جنگی شروع شود، ملت ما بیدار می‌شود، بیشتر متحرک می‌شود.” (صحیفه نور،ج13،ص157)

 علل تجاوز دشمن از دیدگاه حضرت امام ; رژیم بعث عراق که خود آغازگر تجاوز به میهن اسلامی ایران بود در همان روزهای شروع جنگ برای فریب افکار عمومی جهان و ملتهای مسلمان و اعراب منطقه، علل ذیل را برای این تهاجم برشمرد:

1ـ الزام ایران به شناسایی حاکمیت عراق بر اروند رود.

 2ـ بازگرداندن سه جزیره ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک به اعراب.

 3ـ قطع دخالت ایران در امور داخلی عراق.

 4ـ مجبور کردن ایران به پذیرش خودمختاری برخی از استانهای مرزی همچون خوزستان و کردستان.

 هر چند مجامع و محافل بین المللی در روزهای آغاز جنگ به گمان پیروزی نظامی عراق، درباره دلایل واقعی عراق سکوت اختیار کردند، اما هنگامی که عراق را در نابودی انقلاب اسلامی ناکام دیدند اعتراف کردند که رژیم عراق به قصد سرنگونی نظام اسلامی ایران و شکست انقلاب اسلامی و پیشگیری از نفوذ آن به جهان اسلام و خاورمیانه به ایران حمله کرده است.

 امام خمینی که از اهداف دشمن و استکبار جهانی در رویارویی با انقلاب اسلامی شناخت ژرف و عمیقی داشت در روزهای آغازین جنگ ریشه و علت تهاجم را در چند موضوع مهم مشخص و تبیین نمودند:

 1ـ اسلام خواهی نظام و حکومت اینکه انقلاب اسلامی برای تحقق حاکمیت دینی به وجود آمده و بر مسائلی همچون رهایی از سلطه بیگانگان، قطع رابطه با رژیم اشغالگر قدس، تاکید بر مشترکات اسلامی و وحدت فرقه های اسلامی اصرار دارد، واکنش و مخالفت استکبار جهانی را برانگیخت و بر دشمنی آنان افزود. حضرت امام در این باره می‌فرمایند:”اینکه میبینید عراق به ایران حمله می‌کند، علتش گرفتن چهار وجب خاک نیست، بلکه علت اصلی آن ترس آنها از حکومت اسلامی و اتحاد اسلامی است.” (صحیفه امام، ج15، ص5)

 “جرم واقعی ما از دید جهانخواران و متجاوزان، دفاع از اسلام و رسمیت دادن به حکومت جمهوری اسلامی به جای نظام طاغوت ستمشاهی است.” (صحیفه نور، ج20، ص116)

 2ـ جلوگیری از صدور انقلاب اسلامی حرکت توفنده انقلاب اسلامی برای رهایی از ظلم بانگ بیدار باش را برای خفتگان در چنگان استعمار به صدا درآورد و استکبار جهانی که این خیزش اسلامی را برنمی‌تابید برای مهار آن به جنگ متوسل شد. "آنها - استکبار جهانی- می‌دانند که مردم کشورهای اسلامی در مقابلشان می‌ایستند و همچنین است مردم کشورهای غیر اسلامی که متوجه ما هستند، مثل سیاهپوستان." (صحیفه نور، ج18، ص112)

 3ـ دشمنی شیطان بزرگ با پیروزی انقلاب اسلامی سلطه 30 ساله آمریکا بر فرهنگ، اقتصاد، سیاست و نیروهای مسلح ایران پایان یافت. اخراج مستشاران نظامی آمریکا، قطع رابطه سیاسی و اقتصادی، تصرف لانه جاسوسی و مخالفت جمهوری اسلامی ایران با سیاستهای استکباری آمریکا در منطقه خلیج فارس خواب آمریکا را برای سلطه مجدد بر ایران آشفته ساخت. "قدرتهای بزرگ که دستشان از مخازن بزرگ ایران کوتاه شده است و سلطه و قدرتشان با همت ملت ایران و قوای مسلح آن قطع گردیده است، اکنون بهدست و پا افتاده اند تا با جنگ افروزی بین برادران، سلطه خود را اعاده کنند و چپاولگری خود را از سر گیرند." (صحیفه نور، ج13، ص119 )

4ـ تبانی اسرائیل و آمریکا نکته مهمی که در تحلیل علل تحمیل جنگ از نظر حضرت امام مخفی نماند، دشمنی رژیم غاصب اسرائیل با اهداف و سیاستهای انقلاب اسلامی در جهان اسلام است. رژیم ستمشاهی از قوی‌ترین پشتیبانان و همپیمانان اسرائیل در منطقه خاورمیانه محسوب می شدکه با پیروزی انقلاب اسلامی نه تنهاضربه سختی به اسرائیل وارد آورد بلکه عامل مهمی در بسیج مسلمانان علیه سیاستهای غاصبانه این رژیم گردید. لذا یکی از راههای جلوگیری از وحدت مسلمانان، تبانی اسرائیل و آمریکا برای تحمیل جنگ علیه ایران بود. برخی از سردمداران اسرائیل با خوشحالی اعتراف کردند که ما از درگیری ایران و عراق شدیداً شادمان هستیم زیرا با تحلیل رفتن قدرت نظامی عراق و ایرن، اسرائیل با خطر بزرگی روبرو نیست و فرصت می‌یابد تا سیاست توسعه طلبانه خود را ادامه دهد. (روزنامه اطلاعات2/7/59 به نقل از خبرگزاری آسوشیتدپرس)

"قدرتهایی که باید صرف برانداختن اسرائیل و نجات بیت المقدس بزرگ شود، با تبانی بین شیاطین بزرگ و صهیونیسم جهانی و بین حزب بعث ، صرف هجوم بر ضد مخالف سرسخت اسرائیل و آمریکا شد و می‌شود." (صحیفه نور، ج15، ص158)

 5ـ توسعه طلبی رژیم عراق پس از فروپاشی رژیم ستمشاهی ایران که با حمایت آمریکا سالها ژاندارم منطقه بود، این منطقه عملا با خلاء قدرت سیاسی و نظامی مواجهه گردید. از منظر امام این حادثه حاکمان قدرت طلب عراق را تحریک کرد تا با تهاجم به ایران و برتری نظامی خود در منطقه، حاکمیت خود را بر خلیج فارس تحمیل کند. همچنین خلاء قدرت در رهبری اعراب رژیم عراق را وسوسه کرد تا شاید در این موقعیت بتواند رهبری اعراب را به دست بگیرد. "صدام در تهاجم خود به این کشور اسلامی نقشه رهبری خود بر اعراب و منطقه و ژاندارمی خلیج فارس را تعقیب می‌کرد و آمریکا نیز از جهالت و غرور و بلند پروازی صدام استفاده کرد و او را به هجوم به ایران واداشت." (صحیفه نور، ج19، ص292)

 6ـ مساعد بودن شرایط داخلی شرایط سیاسی داخل کشور در اوایل سالهای انقلاب، زمینه مناسب سیاسی و روانی را برای حمله عراق آماده کرده بود. وجود تنشهای سیاسی، ضعف بنیه نظامی ارتش به علت اخراج مستشاران نظامی و دستگیری تعدادی از افسران نظامی خائن در کودتای شهید نوژه، اختلاف نظر مسئولان و خیانت بنی صدر اولین رئیس جمهوری ایران، زمینه مناسب شکل گیری تهاجم بود. "صدام را وادار کردند که به این کشور اسلامی حمله کند و بعضی از اشخاصی که آن وقت سردمدار بودند خیانت کردند به این کشور و در عین حالی که اطلاع داشتند چیزی نگفتند." (صحیفه نور، ج16، ص107) گواه خیانت بنی صدر در اوان جنگ، داشتن حالت انفعالی در مقابل هجوم دشمن، عدم تحرک جدی برای بیرون راندن دشمن و به کار نگرفتن نیروهای عظیم مردمی در یگانهای رزمی در طول مدت ریاست جمهوری و جانشینی فرماندهی کل قوای او است که پس از عزل وی این مشکل جدی بر طرف شد و عملیاتهای مهم پی در پی با حضور جوانان پرشور بسیجی انجام گرفت. "البته با خیانت بعضی ها که آن وقت بودند یک جاهایی را به غافلگیری گرفتند لکن آن وقتی که جوانها در مقابلشان ایستادند دیگر نتوانستند یک قدم پیش بیایند." (صحیفه نور، ج15،ص423)

ماهیت جنگ تحمیلی از دیدگاه حضرت امام خمینی در روزهای آغازین جنگ شبهاتی درباره دفاع مشروع مطرح می‌شد. زمینه بروز این شبهات، اسلامی بودن کشور عراق و مسلمان بودن آنها بود. از این رو امام خمینی به دفع این شبهات و تبیین ماهیت جنگ و متجاوزان پرداختند تا رزمندگان با بصیرت کامل به دفاع مقدس خویش ادامه دهند. ماهیت

جنگ عراق علیه ایران از دیدگاه امام دارای سه مشخصه ذیل بود:

1ـ جنگ اسلام و کفر با مروری بر عملکرد حزب بعث عراق از آغاز تسلط بر کشور عراق که با کودتا انجام پذیرفت تا کنون، مخالفت شدید آنان با احکام و قوانین اسلامی به خوبی مشهود است. امام به عنوان یک مرجع دینی سالهای متمادی در عراق تبعید بودند و از نزدیک شاهد فعالیتهای ضد دینی آنان بود، می‌فرمود: "ما حزب بعث عراق را می‌شناسیم و می‌دانیم که این‌ها به اسلام عقیده ندارند و دشمن اسلامند و اسلام را خار راه خویش می‌دانند و صدام حسین این جنگ را بر ملت مسلمان ایران تحمیل کرد. ما کسانی را که از اصول اسلام و قرآن کریم انحراف حاصل م کنند و به قتل عام مسلمانان می‌پردازند را مسلمان نمی‌دانیم... و شما – رزمندگان – برای حفظ اسلام دارید جنگ می‌کنید و صدام برای نابودی اسلام، الآن اسلام به تمامه در مقابل کفر واقع شده است." (صحیفه نور، ج13 و 15، ص197 و 53)

 2ـ جنگ حق و باطل از معیارهایی که نشان می‌دهد ملتی در یک حرکت و عمل در موضع حق یا باطل قرار دارد، انگیزه های درست یا نادرستی است که از انجام آن دارد. رژیم عراق با انگیزه نابودی انقلاب اسلامی و تصرف بخشهایی از میهن اسلامی تجاوز به خاک ایران را آغاز کرد وبرای تحقق آن از هیچ جنایتی فرو گذار نکرد، اما رزمندگان اسلام با انگیزه دفاع از اسلام و ارزشهای اسلامی پا به عرصه جنگ گذاشتند. "این جنگ، جنگ اعتقاداست، جنگ ارزشهای اعتقادی – انقلابی و ما در مقابل ظلم ایستاده ایم." (صحیفه نور، ج15، ص229)

 3ـ جهاد دفاعی ماهیت جنگ ایران در برابر عراق از دیدگاه حضرت امام جهاد دفاعی بود: "ایران برای خدا قیام کرده است، برای خدا ادامه می‌دهد و جز دفاع، جنگ ابتدائی با هیچ کس نخواهد کرد." (صحیفه نور،ج16، ص68( رژیم عراق همزمان با هجوم گسترده خود به شهرهای غربی و جنوبی، مناطق مسکونی و اقتصادی دیگر شهرها را با بمب، توپ و موشک هدف قرار می‌داد. امام پس از مشورت با مسئولان و فرماندهان نظامی، سیاست دفاعی کشور را بر هجوم پیشگیرانه بنیان نهاده و فرمودند:"وارد شدیم در عراق برای اینکه نگذاریم هر روز شهرها مورد حمله واقع شود و می‌خواهیم این حملات را به حدی برسانیم که نتوانند کاری بکنند و این یک دفاعی است که ما داریم." (صحیفه نور، ج16،ص223)

 ایشان خطاب به فرماندهان نظامی، سیاست پیشروی در داخل خاک عراق را اینگونه ترسیم نمودند: "تکلیف ما اینست که جلوی اینکار را بگیریم. تکلیف ما این است که تا هر کجا که جلوگیری از این امر لازم است، پیش برویم و تاهر کجایی که باید دفاع کرد، پیشروی باید کرد." (صحیفه نور، ج16، ص28 )

حضرت امام ضمن تبیین علت ورود به خاک عراق از نظر سیاسی و نظامی، ازاین اقدام به عنوان اهرمی برای فشار به مجامع بین المللی استفاده می‌کند و اتمام عملیات دفاعی رزمندگان را در خاک عراق متوقف بر پذیرش خواسته های جمهوری اسلامی می داند. 

 منبع: سایت راویان

  مساله سکوت و مداراى آنحضرت و فلسفه آن است . مقصود از سکوت , ترک قیام و دست نزدن به شمشیر است , و الا چنانکه قبلا گفته ا یم , على از طرح دعوى خود و مطالبه آن و از تظلم در هر فرصت مناسب خوددارى نکرد . على از این سکوت به تلخى یاد مى کند و آنرا جانکاه و مرارتبار مى خواند: ( و اغضیت على القذى و شربت على الشجى و صبرت على اخذ الکظم وعلى امر من العلقم ) .

خار در چشمم بود و چشمها را بر هم نهادم , استخوان در گلویم گیر کردهبود و نوشیدم , گلویم فشرده مى شد و تلختر از حنظل در کامم ریخته بود وصبر کردم . سکوت على سکوتى حساب شده و منطقى بود نه صرفا ناشى از اضطرار وبیچارگى , یعنى او از میان دو کار بنا به مصلحت یکى را انتخاب کرد که شاق تر و فرساینده تر بود ,براى او آسان بود که قیام کند و حداکثر آن بود که بواسطه نداشتن یار ویاور خودش و فرزندانش شهید شوند , شهادت آرزوى على بود و اتفاقا درهمین شرایط است که جمله معروف را ضمن دیگر سخنان خود به ابوسفیان فرمود: ( و الله لابن ابیطالب آنس بالموت من الطفل بثدى امه ) ( 1 ) . به خدا سوگند که پسر ابوطالب مرگ را بیش از طفل پستان مادر را دوست مى دارد , على با این بیان به ابوسفیان و دیگران فهماند که سکوت من ازترس مرگ نیست , از آن است که قیام و شهادت در این شرایط بر زیاناسلام است نه به نفع آن . على خود تصریح مى کند که سکوت من حساب شده بود , من از دو راه آنرا کهبه مصلحت نزدیکتر بود انتخاب کردم:

( و طفقت ارتاى بین ان اصولبید جذاء او اصبر على طخیه عمیاء , یهرم فیها الکبیر و یشیب فیها الصغیرو یکدح فیها مؤمن حتى یلقى ربه , فرایت ان الصبر على هاتى احجى فصبرت وفى العین قذى و فى الحلق شجى ) ( 2 ) .

 در اندیشه فرو رفتم که در میان دو راه کدام را برگزینم ؟ آیا با کوته دستى قیام کنم یا بر تاریکى کور صبر کنم , تاریکیى که بزرگسال در آن فرتوت مى شود و تازه سال پیر مى گردد و مؤمن در تلاشى سخت تا آخرین نفس واقع مى شود , دیدم صبر بر  همین حالت طاقت فرسا عاقلانه تر است پس صبرکردم در حالیکه خارى در چشم و استخوانى در گلویم بود . اتحاد اسلامى طبعا هر کسى مى خواهد بداند آنچه على درباره آن مى اندیشید , آنچه على نمى خواست , آسیب ببیند , آنچه على آن اندازه برایش اهمیت قائل بود که چنان رنج جانکاه را تحمل کرد چه بود ؟ حدسا باید گفت آن چیز وحدت صفوف مسلمین و راه نیافتن تفرقه در آن است , مسلمین قوت و قدرت خود را که تازه داشتند به جهانیان نشان مى دادند مدیون وحدت صفوف و اتفاق کلمه خودبودند , موفقیت هاى محیر العقول خود را در سالهاى بعد نیز از برکت همین وحدت کلمه کسب کردند , على القاعده على به خاطر همین مصلحت , سکوت ومدارا کرد . اما مگر باور کردنى است که جوانى سى و سه ساله دورنگرى و اخلاص را تاآنجا رسانده باشد و تا آن حد بر نفس خویش مسلط و نسبت به اسلام وفا دارو متفانى باشد که به خاطر اسلام راهى را انتخاب کند که پایانش محرومیت و خرد شدن خود او است ؟ ! بلى باور کردنى است , شخصیت خارق العاده على در چنین مواقعى روشن مى گردد , تنها حدس نیست على شخصا در این موضوع بحث کرده و با کمال صراحت علت را که جز علاقه به عدم تفرقه میان مسلمین نیست بیان کرده است , مخصوصا در دوران خلافت خودش آنگاه که طلحه و زبیر نقض بیعت کردند و فتنه داخلى ایجاد نمودند , على مکرروضع خود را بعد از پیغمبر با اینها مقایسه مى کند و مى گوید من به خاطرپرهیز از تفرق کلمه مسلمین از حق مسلم خودم چشم مى پوشیدم و اینان بااینکه به طوع و رغبت بیعت کردند بیعت خویش را نقض کردند , و پرواىایجاد اختلاف در میان مسلمین را نداشتند . ابن ابى الحدید در شرح خطبه 119 از عبدالله بن جناده نقل مى کند که گفت : ( روزهاى اول خلافت على در حجاز بودم و آهنگ عراق داشتم , در مکه عمره بجا آوردم و به مدینه آمدم , داخل مسجد پیغمبر شدم , مردم براى نمازاجتماع کردند , على در حالیکه شمشیر خویش را حمایل کرده بود بیرون آمد وخطابه اى ایراد کرد . در آن خطابه پس از حمد و ثناى الهى و درود برپیامبر خدا چنین فرمود : پس از وفات رسول خدا ما خاندان باور نمى کردیم که امت در حق ما طمع کند اما آنچه انتظار نمى رفت واقع شد , حق ما راغصب کردند و ما در ردیف توده بازارى قرار گرفتیم , چشمهایى از ماگریست و ناراحتى ها به وجود آمد و ایم الله لولا مخافه الفرقه بین المسلمین و ان یعود الکفر و یبور الدین لکنا على غیر ما کنا لهم علیه . به خدا سوگند اگر بیم وقوع تفرقه میان مسلمین و بازگشت کفر و تباهى دین نبود رفتار ما با آنان طور دیگر بود . آنگاه سخن را درباره طلحه و زبیر ادامه داد و فرمود این دو نفر با من بیعت کردند ولى بعد بیعت خویش را نقض کردند , عایشه را برداشته باخود به بصره بردند تا جماعت شما مسلمین را متفرق سازند . ایضا از کلبى نقل مى کند : على قبل از آنکه به سوى بصره برود در یک خطبه فرمود : قریش پس ازرسول خدا حق ما را از ما گرفت و به خود اختصاص داد .

 فرایت ان الصبرعلى ذلک افضل من تفریق کلمه المسلمین و سفک دمائهم و الناس حدیثوا عهدبالاسلام و الدین یمخض مخض الوطب یفسده ادنى وهن و یعکسه اقل خلق

 . دیدم صبر از تفرق کلمه مسلمین و ریختن خونشان بهتر است , مردم تازه مسلمانند و دین مانند مشکى که تکان داده مى شود کوچکترین سستى آنرا تباهمى کند و کوچکترین فردى آنرا وارونه مى نماید . آنگاه فرمود چه مى شود طلحه و زبیر را ؟ خوب بود سالى و لااقل چند ماهى صبر مى کردند و حکومت مرامى دیدند آنگاه تصمیم مى گرفتند , اما آنان طاقت نیاوردند و علیه من شوریدند و در امرى که خداوند حقى براى آنها قرار نداده با من به کشمکش پرداختند . ابن ابى الحدید در شرح خطبه شقشقیه نقل مى کند : در داستان شورا چون عباس مى دانست که نتیجه چیست از على خواست که درجلسه شرکت نکند اما على با اینکه نظر عباس را از لحاظ نتیجه تاییدمى کرد پیشنهاد را نپذیرفت , و عذرش این بود انى اکره الخلاف من اختلاف را دوست نمى دارم , عباس گفت :اذا ترى ما تکره یعنى بنابراین باآنچه دوست ندارى مواجه خواهى شد . در جلد دوم ذیل خطبه 65 نقل مى کند : یکى از فرزندان ابولهب اشعارى مبتنى بر فضیلت و ذیحق بودن على و برذم مخالفانش سرود , على او را از سرودن این گونه اشعار که در واقع نوعى تحریک و شعار بود نهى کرد و فرمود : سلامه الدین احب الینا من غیره براى ما سلامت اسلام و اینکه اساس اسلام باقى بماند از هر چیز دیگرمحبوبتر و با ارجتر است . از همه بالاتر و صریحتر در خود نهج البلاغه آمده است . در سه مورد ازنهج البلاغه این تصریح دیده مى شود :

 1 - در جواب ابوسفیان آنگاه که آمد و مى خواست تحت عنوان حمایت ازعلى ( ع ) فتنه به پا کند فرمود : ( شقوا امواج الفتن بسفن النجاه و عرجوا عن طریق المنافره وضعوا عنتیجان المفاخره ) ( 3 ) . امواج دریاى فتنه را با کشتیهاى نجات بشکافید , از راه خلاف و تفرقهدورى گزینید و نشانه هاى تفاخر بر یکدیگر را از سر بر زمین نهید .

2 - در شوراى 6 نفرى پس از تعیین و انتخاب عثمان از طرف عبدالرحمنبن عوف فرمود : ( قد علمتم انى احق الناس بها من غیرى و و الله لاسلمن ما سلمت امور المسلمین و لم یکن فیها جور الا على خاصه ) ( 2 ) . شما خود مى دانید من از همه براى خلافت شایسته ترم به خدا سوگند مادامیکه کار مسلمین رو به راه باشد و تنها بر من جور و جفا شده باشد مخالفتىنخواهم کرد .

 3 - آنگاه که مالک اشتر از طرف على ( ع ) نامزد حکومت مصر شدآن حضرت نامه اى براى مردم مصر نوشت ( این نامه غیر از دستور العمل مطولى است که معروف است ) در آن نامه جریان صدر اسلام را نقل مى کند تا آنجاکه مى فرماید : فامسکت یدى حتى رایت راجعه الناس قد رجعت عن الاسلام یدعون الى محقدین محمد (ص) فخشیت ان لم انصر الاسلام و اهله ارى فیه ثلما او هدما تکونالمصیبه به على اعظم من فوت ولایتکم التى انما هى متاع ایام قلائل

 (4) . من اول دستم را پس کشیدم تا آنکه دیدم گروهى از مردم از اسلام برگشتند( مرتد شدند اهل رده ) و مردم را به محو دین محمد دعوت مى کنند , ترسیدم که اگردر این لحظات حساس اسلام و مسلمین را یارى نکنم خرابى یا شکافى در اساساسلام خواهم دید که مصیبت آن بر من از مصیبت از دست رفتن چند روزه خلافت بسى بیشتر است . دو موقف ممتاز على ( ع ) در کلمات خود به دو موقف خطیر در دو مورد اشاره مى کند وموقف خود را در این دو مورد , ممتاز و منحصر به فرد مى خواند یعنى او درهر یک از این دو مورد خطیر تصمیمى گرفته که کمتر کسى در جهان در چنان شرائطى مى تواند چنان تصمیمى بگیرد . على در یکى از این دو مورد حساس سکوت کرده است و در دیگرى قیام , سکوتى شکوهمند و قیامى شکوهمندتر ,موقف سکوت على همین است که شرح دادیم . سکوت و مدارا در برخى شرائط بیش از قیامهاى خونین نیرو و قدرت تملک نفس مى خواهد . مردى را در نظر بگیرید که مجسمه شجاعت و شهامت و غیرت است , هرگز به دشمن پشت نکرده و پشت دلاوران از بیمش مى لرزد , اوضاع واحوالى پیش مىآید که مردمى سیاست پیشه از موقع حساس استفاده مى کنند وکار را بر او تنگ مى گیرند تا آنجا که همسر بسیار عزیزش مورد اهانت قرار مى گیرد و او خشمگین وارد خانه مى شود و با جمله هائى که کوه را از جا مى کند شوهر غیور خود را موردعتاب قرار مى دهد و مى گوید : پسر ابو طالب چرا به گوشه خانه خزیده اى ؟ تو همانى که شجاعان از بیم تو خواب نداشتند اکنون در برابر مردمى ضعیف سستى نشان مى دهى , ایکاش مرده بودم و چنین روزى را نمى دیدم . على خشمگین از ماجراها از طرف همسرى که بى نهایت او را عزیز مى دارداین چنین تهییج مى شود , این چه قدرتى است که على را از جا نمى کند , پس از استماع سخنان زهرا با نرمى او را آرام مى کند که : نه , من فرقى نکرده ام , من همانم که بودم , مصلحت چیز دیگر است تا آنجا که زهرا راقانع مى کند و از زبان زهرا مى شنود : حسبى الله و نعم الوکیل . ابن ابى الحدید در ذیل خطبه 215 این داستان معروف را نقل مى کند : روزى فاطمه سلام الله علیها على ( ع ) را دعوت به قیام مى کرد , در همینحال فریاد موذن بلند شد که اشهد ان محمد رسول الله على ( ع ) به زهرافرمود آیا دوست دارى این فریاد خاموش شود ؟ فرمود : نه , فرمود سخن منجز این نیست . اما قیام شکوهمند و منحصر به فرد على که به آن مى بالد و مى گوید احدى دیگر جرات چنین کارى را نداشت . قیام در برابر خوارج بود . ( فانا فقات عین الفتنه و لم یکن لیجترا علیها احد غیرى بعد ان ماجغیهبها و اشتد کلبها ) .

تنها من بودم که چشم این فتنه را در آوردم , احدى غیر از من جرات برچنین اقدامى نداشت , هنگامى دست به چنین اقدامى زدم که موج تاریکى وشبهه ناکى آن بالا گرفته هارى آن فزونى یافته بود . تقواى ظاهرى خوارج طورى بود که هر مؤمن نافذ الایمانى را به تردید وامى داشت , جوى تاریک و مبهم , و فضائى پر از شک و دو دلى به وجود آمده بود . آنان دوازده هزار نفر بودند که از سجده زیاد پیشانیشان و سرزانوهاشان پینه بسته بود , زاهدانه مى خوردند و زاهدانه مى پوشیدند وزاهدانه زندگى مى کردند . زبانشان همواره به ذکر خدا جارى بود , اما روح اسلام را نمى شناختند و ثقافت اسلامى نداشتند , همه کسریها را با فشار برروى رکوع و سجود مى خواستند جبران کنند . تنگ نظر , ظاهر پرست , جاهل وجامد بودند و سدى بزرگ در برابر اسلام . على به عنوان یک افتخار بزرگ مى فرماید : این من بودم که خطر بزرگى راکه از ناحیه این خشکه مقدسان متوجه شده بود درک کردم , پیشانیهاى پینه بسته اینها و جامه هاى زاهدانه و زبانهاى دائم الذکرشان نتوانست چشم بصیرت مرا کور کند , من بودم که دانستم اگر اینها پا بگیرند چنان اسلام را به جمود و تقشر و تحجر و ظاهر گرائى خواهند کشاند که دیگر کمر اسلام راست نشود . آرى این افتخار تنها نصیب پسر ابوطالب شد , کدام روح نیرومند است که در مقابل قیافه هاى آنچنان حق به جانب تکان نخورد ؟ و کدام بازو است کهبراى فرود آمدن بر فرق اینها بالا رود و نلرزد ؟ !

 1 - نهج البلاغه , خطبه 5 . 2 - نهج البلاغه , خطبه 3 . 3 - نهج البلاغه , خطبه 5 . 4 - نهج البلاغه , خطبه 72 . 5 - نامه 62 .

مسلمانان واقعی عکس العمل نفرت آمیز و مقابله به مثل نخواهند داشت.   انسان هایی که فطرت و انسانیت خود را فراموش کرده اند، دست  به چنین اعمالی می زنند. چرا که فطرت انسانی این است که بر عقاید دیگران احترام گذاشته شود.انسان های سالم این کار را انجام نمی دهند و قطعا کسانی که مریض روحی و فکری اند و یا اینکه دست نشانده جایی هستند، این کار را انجام می دهند. وقتی تمام انسان های با وجدان  بیدار این واقعه را محکوم می کنند، نشان از این دارد که توهین کنندگان به قرآن کریم، انسان هایی افراطی و از نظر روحی مریض اند.بر اساس قرآن مسلمانان نه تنها باید به تمام پیامبران و کتب آسمانی آنها احترام گذاشته، بلکه باید به آنها ایمان بیاورند. چرا که قرآن ما هم تکمیل ادیان و کتب آسمانی دیگر است و به همین دلیل مسلمانان در مقابل عمل قرآن سوزی عکس العمل نفرت انگیز و مقابله به مثل نخواهند داشت. 
دو طایفه ممکن است از این واقعه سود ببرند، یکی صهیونیست ها که در صدد آن است که بین مسلمانان و مسیحیان و همچنین بین مسلمانان و یهودیانی که جزو صهیونیست ها نیستند، اختلاف ایجاد کنند و یا طایفه وهابیت که غیر خود را خداجو نمی دانند و با این اعمال می خواهند در دنیا ناامنی ایجاد کنند. 

منبع سایت مردم سالاری