بسم الله الرحمن الرحیم

دلم در چند روز گذشته یاد دوران تحصیل ومعلمان بزرگوار ومهربان خودم کرده بود ، با همین نیت گذری داشتم تا مطلبی شایسته پیدا کنم تا اینکه مطلبی را آقای خلیلی اردلی در باب معلم گفته بود بخشی از آنرا برایتان می آورم .

تقدیم به معلمان خوبم ( آقایان : قاسم زاده ، رجبی معلم زبان ، محمد جعفر حسینی معلم زبان ، برکاتی ، موسوی ، حسین زاده ، صفدری  ، سید اولاد پیغمبر محمودی  صفوی  ، نفیسی معلم خوب ورزش از طبس و...... ) وهمکلاسی های بزرگوارم ( دکتر احمد فغانی ، رمضانعلی خیری ، احمد محمد نیا ، فیض الله رجب زاده ، شهید خطیبی ، شهید محمدیان ، آقای ملکی ، بهرامی ، برات الله صفری ، علی رئیسی ، محمد رئیسی ،آقای حسین زاده ، آقای سیفی زاده ، آقای نادری هودر ، یحیی پسندیده ، اکبر پسندیده ، احمد قاسم زاده ، بهمن حسینپور ، محمدی هودر ، علی نجفی دهنو بم ،  بابایی بم ، بهنام مرادیان غنی آباد ، آقای  حسین پوری شوهر خواهر عزیزم ،  حسنپور کریم آباد ، پرویز جهانی کریم آباد ، مهدی شمسایی غنی آباد ، آقای نجفی ، اسماعیل پور ، یزداندوست ، ایزد دوست کریم آباد و...... خیلی دوستان همکلاسی که نام آنهارا  بیاد ندارم واین از کم سعادتی من است ) آرزو دارم روزی یک بار دیگر بتوانم پشت نیمکت های قدیمی بنشینم ودوستان خوب ومهربان ومعلمانی که نقش بسزایی در رشد فکری بینشی ودانشی ما داشتند وهرآنچه داریم همه وهمه مدیون آنها هستیم را زیارت کنم . خدایا کمکم کن که با همکاری همکلاسیهایم به این مهم دستیابم. اگر عزیزی  ز هم کلاسی هایم این مطلب را خواند وخواست در این کار ارزشی سهیم شود حقیر را مطلع کند. خاطرات بسیار زیبا از دوران تحصیل وخصوصا امتحانات نهایی در طبس دارم ، تلخ وشیرین. معلم مهربانم همکلاسی خوب وصمیمی خودم دستان پر مهرتان را می بوسم وتقدیمتان باد این چند جمله : شاید دراین چند جمله نتوانم ارادت خودم را به شما ثابت کنم عذر تقصیر که توان در حال حاضر بیش از این نیست.

صبح عافیت را به چشم نمی دیدیم اگر دست گیری تو در شام سیاه بی دانشی همراهی مان نمی کرد. تو بهار مکرری که با حضور حیات بخش خویش زمستان نادانی را پایان می دهی. به سخن که می ایستی پنجره ای از امید به رویم می گشایی و آن دم که در میهمانی آیینه ها شرکتم دادی، مکارم اخلاق را تعارفم کردی. تو در تکرار الفبای زندگی آنقدر اصرار ورزیدی که قامت شب فرو شکست و آبِ حیات در کویر اندیشه های مخاطبان به فوران ایستاد.

دستم را گرفتی، پرهیزم داشتی از مشق سیاه ناتوانی و ناکامی و مشقِ ادب آموختییم و چه با حوصله ومدارا و متانت، از کوچه های سرد جهالت عبورم دادی.

ای صبح روشن دانایی!
هر روز صبح در کنار تخته سیاه که می ایستی و انگشت اشارتت به سمت خورشید نشانه می رود و می گویی:
«فرزندم! دو راه در پیش داری راهی سپید، راهی سیاه، و من آمده ام تا یاریت کنم که به سمت پرتگاه تاریکی نلغزی.»

از خود می پرسم چه کسی جز تو کوله بار عمرم را اینگونه از نورهدایت لبریز می کند؟ به اشاره های حکیمانه توست که مرز بین «خلق الانسان من طین» که سمبل نیمه شیطانی و سفلی صفتی و حضیض بودن انسان است را با «و نفخت فیه من روحی» که گواه خدایی بودن و عزیز بودن انسان است را شناختم. بین حضیضی و عزیزی، بین طین و روح خدا که سرگردان بودم راه خدا را نشانم دادی.

نام تو همواره در کنار سختگی و سترگی جلوه می کند و من در زلال طرواتْ افشان سخنت می نشینم تا راهزنان راه حقیقت را در حریم «حیات فاضله » باز شناسم.

کلام مطهر را در کلاس تطهیرِ دل و جان تعلیمم دادی و من تا روزهای باقی حیات، چراغی در دست دارم که روشنی اش ریشه در همان تعلیم مطهر دارد. تعلیم دادن و ادب آموختن و دانایی گستردن، به سادگی بر زبان می آید اما باور سترگی و ستواری و سختگی کار معلم بر عمق دل و جان متعلم، ریشه دوانده است.

امید وارم همیشه سلامت وتندرست باشید.