از جمله حکمت هایی که برای فلسفه ی غیبت امام عصر علیه السلام بیان شده است بی توجهی و سهل انگاری مردم نسبت به مساله غیبت امام عصر علیه السلام می باشد. مانگار مردم از یاد برده اند وجود آن حضرت لطف است، و تصرفش لطف دیگر. و غیبت ایشان از ماست. اگر مردم خواهان ظهور آن حضرت باشند ، باید همگی در این جهت وحدت قلبی داشته باشند و این وحدت باید در اعمال و رفتار نمایان باشد . راه یاری امام علیه السلام ،توسط خود حضرت علیه السلام به ما نیز پیشنهاد شده . آن حضرت علیه السلام در توقیعی خطاب به شیخ مفید (413 ق) می فرماید: لو ان اشیاعنا - وفقهم الله لطاعته - علی اجتماع من القلوب فی الوفاء بالعهد علیهم، لما تاخر عنهم الیمن بلقائنا و لتعجلت لهم السعاده بمشاهدتنا علی حق المعرفه و صدقها منهم بنا، فما یحسبنا عنهم الا ما یتصل بنا مما نکرهه و لا نوثره منهم. [الاحتجاج .ص602] .
« اگر شیعیان ما - که خدای آنان بر طاعتش توفیق دهاد - در راه وفا به پیمانی که بر دوش دارند همدل بودند، برکت لقای ما از ایشان وا پس نمی افتاد و سعادت دیدار ما برای آنان زودتر دست می داد، دیداری که با شناخت حقیقی و درست ایشان نسبت به ما، همراه باشد. پس ما را از ایشان دور نمی دارد جز رفتار ناپسند که به ما می رسد و ما آن را از ایشان شایسته نمی دانیم. »