«ای سپیتامان زرتشت! چون دیو ژولیده موی از تخمه ی خشم پدید آید، نخست از خراسان پرچم سیاهی پیدا شود. نزدیک اروندرود (نزدیک عراق) سه کارزار کنند آنچنان کارزاری کنند که هزار زن از پس مردی ببینند و بگریند. دشمنان خدا تباه شوند و شهرهای ایران دوباره آباد گردد.»(2)

از دیگر علائمی که در ادبیات آخرالزمانی دین زرتشت به چشم می خورد، تغییرات شگفتى است که در آسمان و جهان خاکى رخ مى‏دهد که خود باعث بروز دگرگونى‏هاى اساسى در نظام طبیعت است. از آن جمله مى‏توان به ایستادن خورشید و تغییر رنگ ماه، کوتاه شدن سال و ماه و روز، بروز زمین‏لرزه‏هاى شدید و باران‏هاى نا به ‌هنگام اشاره نمود:

«خورشید نشان سهم‌ناکى بنمایاند و ماه از رنگ بگردد و در جهان، سهم‌ناکى و تیرگى و تاریکى باشد. به آسمان نشان‏هاى گوناگون پیدا آید و زمین‏لرزه بسیار باشد و باد سخت‏تر آید و به جهان نیاز و تنگى و دشوارى بیشتر پدیدار آید… .»(3)

«در آن هنگام بادهاى سرد و گرم فراوان مى‏وزند و نظم فصول سال به هم مى‏خورد، ابرهاى بى‏باران بر فراز آسمان ظاهر مى‏شود و به ‌جاى آب از ابرها جانوران زیان‌کار مى‏بارد.»(4)

...«و ابر کام‌کار و باد تندرو، به هنگام و زمان خویش باران نشایند کرد. ابر سهمگین همه آسمان را چون شب تار کند. باد گرم و باد سرد بیاید و بر و تخمه دانه‏ها را ببرد. باران نیز به هنگام خویش نبارد و بیشتر خرفستر (جانوران زیان‌کار) ببارد تا آب. و آب رودخانه‏ها و جوی‌باران بکاهد و آن را افزایش نباشد.» (5)

در آن هنگام ستارگان گناه‌کار (سیارات هفت‌گانه) از بند رها مى‏شوند و با رها شدن آنها، آشوب و ویرانى افزایش می‌یابد و جهان را فرا مى‏گیرد:

«… نشان‏هاى آسمان پدیدار آید، یعنى ستارگان گناه‌کار از بند رسته شوند.» (6)

از مهمترین مصیبتهایی که در آخرالزمان فرزند انسان را تهدید می کند کفر، الحاد، و بی دینی است که با انواع مظاهر ریا و نفاق و تظاهر به تدین همراه است. بطوری که ارزشهای انسانی به فراموشی سپرده شده و جای خود را به حرص و طمع به مادیات و مظاهر دنیا  می دهد:

«در آن زمانه پست، همه مردم نیز چون حاکمان‌شان فریفتار و ناراستند و دیو آز بر همگان چیره شده و آنان را به سختى و گناه‌کارى کشیده است.(7)»

«... و مردم را که در آن زمان زاید، زور و نیرو کمتر باشد و بدگمان‌تر و فریفتارتر بس شوند که مهرِ روان [و دل‌بستگى به رستگارى روان] کمتر دارند و آزرم [و حرمت] نان و نمک ندارند. پس چون مردم بتر و بداندیش و بدکیش اهلموغ[(8)[باشند]، آن [مردم] را دوست خویش شمارند.»(9)

«در آن زمان، کشتن مرغى و انسانى نیک، برابر شود. کار نیک و کرفه (ثواب) از دست مردمان کمتر رود. خردان به بزرگى و پادشاهى رسند و بزرگان به بندگى و بی‌نوایى.»(10)

«اى زرتشت سپیتمان! در آن زمان شگفت، ... [به سبب] بدخواهى و فرمان‌روایى بد و داورى دروغ بسیار که بر ایشان آمده است، زندگى ایشان را بایسته نیست [و] مرگ را به آرزو خواهند.»(11)

«در آن دنیاى وانفسا، دین و دین‌دارى و روحانیان مذهبى که نگه‌دارندگان قوانین دینى محسوب مى‏شوند و داعیه‏دار صیانت از آداب و رسوم و آیین‏هاى مذهبى هستند، آن‌چنان به فساد و تباهى کشانیده مى‏شوند که دین‌داران و روحانیان در میان خلق، گناه‌کارترین مردمند؛ به ‌طورى که از پنج گناه، سه گناه را ایشان مرتکب مى‏شوند. آنان بدون هیچ دغدغه‏اى از انجام وظایف دینى خویش سرباز می‌زنند و بیمى از دوزخ ندارند. در حق هم بدگویى می‌کنند و یک‌دیگر را به سخره می‌گیرند و به همین دلیل، مردم نیز به قول و فعلشان بى‏اعتمادند و گفتار و فتواى دروغ‌زنان و افسوس‌گران را به جاى ایشان ارج مى‏نهند.»(12)

«در آن هنگامه از هر هزار یا ده‌هزار تن، تنها یک نفر به دین گرود و آن یک نیز بدان عمل نکند. در نتیجه دین به‌طور کلى نزار و ناتوان شود و فساد، تباهى، روسپى‏گرى، غلام‌بارگى، دروغ و مرگ همه جهان را فرا مى‏گیرد.»(13)

پی نوشتها:

1-  زند بهمن یسن، بهمن یشت چهارم

2-  همان- بهمن یشت هفتم

3-  زند وهومن یسن، 4:6

4-  داستان گشتاسب، تهمورس، ص309

5-  زند وهومن یسن، 4: 42ـ46,

6-  جاماسپی، ص88, (به نقل از: نجات‏بخشی در ادیان، ص64)

7-  زند بهمن یسن، ص306,

8-  اشموگ یا اشموغ و در اوستا: اَشِمَئوغَ و لفظاً به معنای برهم‌زن ا (راستی) است، که در اوستا غالباً به معنای گم‌راه‌کننده آمده است. به عبارت دیگر، اهلموغ و اشموغ بدعت‌گذار در دین است که آرای پوریوتکیشان را نقض می‌کند.

9-  ام. او 29، ص307,

10- زند بهمن یسن، 21:4 و 36؛ ام. او 29، ص305، 308 و 347,

11- زند بهمن یسن،49:4,

12- همان، 4: 37ـ40؛ ام. او 29، ص308ـ309,

13- زند بهمن یسن، 31:4ـ32,