جــان به‏جان آمد، توانش تا دمـى مجنون شود
کس نــــــــــداند حال این پروانــــــه دلسـوخته
در بــــرِ شمعِ وجود دوســــت، آخر چون شـود؟
رهـــــــروان بستند بــــار و بر شدند از این دیــار 
باز مــانده در خم این کوچــه، دل پر خون شود
راز بـــــــگشا، پرده بردار از رخ زیبــــــاى خویش 
کـــــز غم دیدار رویت، دیــده چون جیحـــون شو
ســــاقــــــى از لب تشنگانِ بازمـــــــانده یاد کن 
ســــاغرت لبـــــریز گردد، مستیت افـــــزون شود
گــــر ببارد ابــــــر رحمت باده روزى جــــــــاى آب 
دشتــــــها سرمست گردد، چهره ها گلگـون شود

منبع: کتاب دیوان امام(ره)