عاشورای حسینی، نمونه‌ای از تهاجم بی‌امان حاکمیت فرعون در ردای موسی است! روزی که معاویه به قدرت رسید، با ابزار قرار دادن «دین» آشنا شده بود. او عملا تجربه کرده بود که در جایی که شمشیر و نیزه به کار نمی‌آید، قرآن کارایی دارد که بر سر نیزه‌ها برود و او را پیروز گرداند!

آری دوران خطرناکی آغاز شده بود، دشمنان دین، حامیان دیرین خدا و محمد را به‌نام دشمنان خدا و محمد بی‌رحمانه می‌کشتند. دمشق قبله‌گاه مردم بود که هرکه روبه‌سویش نکند، کشته می‌شود! کار چنان پیشرفته بود که حتی یزید هم به‌عنوان خلیفه بر مسند نشسته بود!

در چنین شرایطی، امید همه دل‌ها که به یاد خدا می‌تپیدند، کسی جز حسین‌بن‌علی (ع) نبود که باید به میدان می‌آمد و به انسان و انسانیت درس مقاومت می‌داد و چنین هم شد.

تنها از عهده حسین(ع) برمی‌آمد که در برابر این توطئه خطرناک و شیطانی که با تمام قساوت و قدرت به میدان آمده بود، با یارانش به میدان آید و خون پاکش را دربرابر شمشیر آن ناپاکان قرار دهد.

عاشورا به انسان و انسانیت، درس ایمان، دلیری و پاکبازی می‌دهد. دریغا که ما عاشورا را به‌گونه‌ای دیگر مطرح کرده و آن‌را از حالت یک «جریان زنده» به‌صورت یک «حادثه غم‌انگیز» تاریخی تبدیل کرده‌ایم؛ درحالی‌که عاشورای حسینی یک جریان همیشگی است که در آن صف حسینی‌ها، از صف یزیدیان جدا می‌شود و عملا حسینیان با گسترش سلطه یزیدیان درگیر می‌شوند.

اگر چنین نباشد خود این مراسم به ابزاری در دست غارتگران و رباخواران و سلطه‌جویان تبدیل خواهد شد و یک جریان سرنوشت‌ساز، نقش یک مراسم حزن‌آور و غفلت‌زا را بازی خواهد کرد!

از این نکته غفلت نکنیم که تا یک نظام تعریف شده‌ای از حاکمیت الهی را درنیابیم، عظمت و ارجمندی و استمرار و جاودانگی عاشورا را درک نخواهیم کرد.

عاشورا دست ولایت خداست که می‌تواند انسان‌ها را در برابر تهدید همیشگی شرک و ستم پناه بخشد پس اگر اهل معرفت باشیم از دل و جان آرزو کنیم که: «ای کاش ما هم، در صف حسینیان عاشورا باشیم!»

منبع: روزنامه - همشهری - تاریخ شمسی نشر 26/10/1386