جابر سلام مرا به شیعیانم برسان، به آنها بگو بین ما و خدا خویشاوندى نیست و نمی‌توان مقرب درگاه او شد مگر با اطاعت، جابر هر که مطیع خدا باشد و دوست دار ما، ولى ما است و هر که معصیت خدا را کند دوستى ما به او نفعى نمى‏‌بخشد.
باید اعتراف کنم که با خواندن تاریخ ، به خیلی‌ها غبطه خورده‌ام.
چه اون‌هایی که از اول کارشون درست بوده مثل حبیب، که تا جوان بوده پیامبر را دیده و بعد هم که پیر شده، توانسته حلقه محاصره ابن زیاد را بشکند و بعد هم برسد به کربلا و بشود میسره سپاه امام!
و چه اون‌هایی که بالاخره توی مسیر زندگی داخل دست اندازهایی هم افتادن‌، ولی آخرش به جایی رسیدن که هر آدم حقیر سراپا تقصیری مثل من، با حس هم‌ذات پنداری، حسرت می‌خورد که کاش جای آن‌ها بود، مثل‌: زهیر، حر و . . .
اما امروز که مزین به نام امام باقر ـ‌علیه‌السلام‌ـ است، روایتی خوندم که این حس حسادت -شما بخونین غبطه!‌– حسابی در وجودم شعلهور شد.
این که یک نفر سال‌ها در محضر امام باشه و باز هم معرفتش به اندازه ای باشه که:
جابر بن یزید جعفى گفت: هجده سال به خدمتکارى امام و مولایم حضرت باقر ـ‌علیه‌السلام‌ـ‌ مشغول بودم، وقتى خواستم از خدمت آن جناب خارج شوم وداع کرده و گفتم: مرا بهره‌‏اى برسان!
مولایم فرمود: جابر پس از هجده سال (باز هم برایت چیزى بگویم)؟!
گفتم: آرى شما دریاى خشک ناشدنى و ژرف و بى‌‏پایان هستید.
فرمود: جابر سلام مرا به شیعیانم برسان، به آنها بگو بین ما و خدا خویشاوندى نیست و نمی‌توان مقرب درگاه او شد مگر با اطاعت، جابر! هر که مطیع خدا باشد و دوست دار ما، ولى ما است و هر که معصیت خدا را کند دوستى ما به او نفعى نمى‌‏بخشد. جابر! چه کسى از خدا چیزى خواسته و به او نداده یا بر او توکل نموده و خدا رهایش کرده یا به او اطمینان نموده و خدا نجاتش نداده است؟ (1)