خوش آن نسیم که مى آید از کنار بقیع
خوشا هواى روان بخش و مُشکبار بقیع
فرشتگان ز زمین مى برند سوى بهشت
براى غالیه‌ی حوریان غبار بقیع
اگر که طور تجلّى ز صدق مى طلبى
بیا به گلشن روحانى دیار بقیع
دریغ و درد که از ظلم دشمنان خدا
خراب شد همه آثار بى شمار بقیع
ایا که غیرت دین دارى و ولایت آل
ببار خون، عوض اشک در کنار بقیع
خراب کرد ستم، مشهد چهار امام
کز آن شرف به سما یافت خاکسار بقیع
نخست مرقد سبط نبى امام حسن
بزرگ محور اعزاز و افتخار بقیع
مزار حضرت سجاد، اسوه عبّاد
امین اعظم حق، رکن استوار بقیع
مزار حضرت باقر، عزیز پیغمبر
که بر فزوده به اجلال و اشتهار بقیع
مزار حضرت صادق رییس مذهب و دین
جهان علم و عمل، نور کردگار بقیع
قبور منهدم دیگر از تبار رسول
فزوده است بر اوضاع رنج بار بقیع
زظلم فرقه وهّابیان ناکس دون
بیا ببین که خزان گشته نوبهار بقیع
سعودیان عمیل یهود و صهیونیسم
ز ظلم، هتک نمودند اعتبار بقیع
قبور آل پیمبر، خراب و ویران است
فرشتگان همگان اند سوگوار بقیع
در این مصائب عظمى ولىّ عصر بوَد
شکسته خاطر و محزون و داغدار بقیع
کند ظهور و جهان پر کند  ز دانش و داد
زند به ریشه خصم ستم شعار بقیع
قیام باید و مردانگىّ و همّت و عزم
که بر طرف کند این وضع ناگوار بقیع
وگرنه تا نشود قطع دست استعمار
جهان شیعه بود زار و دل فکار بقیع
حرامیان به حرم تا که حاکم اند روا ست
که مسلمین همه باشند شرمسار بقیع
سلام بى حد و بسیار بر پیمبر و آل
درود وافر و بى انتها نثار بقیع
ز  یاد مرقد ویران اولیاى خدا
همیشه «لطفى صافى» است بى قرار بقیع

جــلـوه جـنـت به چـشم خـاکیان دارد بـقـیـع               یــا صــفـای خـلــوت افــلاکـیــان دارد بـقـیـع

مـی تـوان گـفت از گـلاب گـریـه اهـــل نـظر             صــد هـزاران چـشـمـه آب روان دارد بـقـیـع
گـر چـه می تابد بر او خورشید سوزان حجاز               از پـــر و بــال مــلائـک ســایـبـان دارد بـقـیـع

قـرن ها بگـذشـته بر ایـن ماجـرا اما هــــنوز             داغ هـجـده سـاله زهرای جوان دارد بـقـیـع

خــفـتـه بـین مـنبـر و مـــحرابی امـا بـاز هم                از تــو ای انســیه حــورا نشـان دارد بـقـیـع

راز مــخفی بودن قـــبـر تـو را بـا مـا نـگفـت              تابه کی مهر خموشی بر دهان دارد بـقـیـع

شب که تنها میشود با خـلوت روحانی اش                   ای مـــدیـنـه انـتــظـار میــهمان دارد بـقـیـع

شب که تاریک است و در بر روی مردم بسته است       زائـری چــون مــهــدی صاحــب زمــان دارد بـقـیـع

خراب شد حرم عشق و لرزه در بدن است

نبود باورم ، این سینه خانه حَزَن است

حرام باد عبادت حرام باد نماز

کلید مسجد اگر دستِ شیخ طعنه زن است

*

به عاشقان برسانید غصب باغ شده

که بلبل چمن اکنون اسیر داغ شده

به نور ماه شب چارده نظر دارم

که حکم طعنه زنان کشتن چراغ شده

* 

نه خلوت و نه شراب و نه عشق و راز و نیاز

که در شریعت اینان خدا نیاید باز

ببین که زنده دلان خون به دل از این دینند

حرام باد عبادت حرام باد نماز

* 

تمام طعنه زنان آیه های نفرینند

چرا که پیش وپس پای خود نمی بینند

چو بدعت است در این شهر نقل قصه عشق

تمام زنده دلان خون به دل از این دینند

* 

به نام نامی هجران و راهی یارم

که بدعت است در این شهر عشق دلدارم

سفر کنیم که شد رسم عاشقی هجرت

به نور ماه شب چارده نظر دارم

* 

شاعر: مسعود نوروزی(راهی)

قالب شعر: چارپاره (چهارپاره)

یکی بود ، یکی نبود. آن یکی که وجود داشت ، چه کسی بود؟ همان خدا بود وغیر از خدا هیچکس نبود. این قصه را جدی بگیرید که غیر از خدا هیچ کس نیست .
این ماجرای واقعی در مورد شخصی به نام نظرعلی طالقانی است که در زمان ناصرالدین شاه طلبه ای در مدرسه مروی تهران بود و از آن طلبه های فقیر بود. آن قدر فقیر بود که شب ها می رفت دور و بر حجره های طلبه ها می گشت و از توی باقیمانده غذاهای آن ها چیزی برای خوردن پیدا می کرد. یک روز نظرعلی به ذهنش می رسد که برای خدا نامه ای بنویسد.
نامه ی او در موزه ی گلستان تهران تحت عنوان "نامه ای به خدا" نگهداری می شود.
مضمون این نامه :

نظرعلی بعد از نوشتن نامه با خودش فکر کرد که نامه را کجا بگذارم؟ می گوید، مسجد خانه ی خداست. پس بهتره بگذارمش توی مسجد. می رود به مسجد امام در بازار تهران (مسجد شاه آن زمان) نامه را در مسجد در یک سوراخ قایم میکنه و با خودش میگه: حتما خدا پیداش میکنه!
او نامه را پنجشنبه در مسجد می ذاره. صبح جمعه ناصرالدین شاه با درباری ها می خواسته به شکار بره. کاروان او ازجلوی مسجد می گذشته، از آن جا که به قول پروین اعتصامی:
"نقش هستی نقشی از ایوان ماست آب و باد وخاک سرگردان ماست"
ناگهان به اذن خدا یک باد تندی شروع به وزیدن می کنه نامه ی نظرعلی را روی پای ناصرالدین شاه می اندازه. ناصرالدین شاه نامه را می خواند و دستور می دهد که کاروان به کاخ برگردد. او یک پیک به مدرسه ی مروی می فرستد، و نظرعلی را به کاخ فرا می خواند. وقتی نظرعلی را به کاخ آوردند، دستور می دهد همه وزرایش جمع شوند و می گوید: نامه ای که برای خدا نوشته بودند، ایشان به ما حواله فرمودند. پس ما باید انجامش دهیم و دستور می دهد همه ی خواسته های نظرعلی یک به یک اجراء شود!

شب می درخشدازشدت حضور

چون می رسدازره پادشه نور

سبط نبی(ص)،ابن الحسن العسکری

امیدشیعه اثنی عشری

مَلَک مُلک جهان می رسد

سروردین وزمان می رسد

می شویم چشم به راهش هرروز

لحظه ها دل زفراقش پرنور

کی شودآتش این عشق خموش

که برآرم غم این هجرزدوش

کجاست پیمانه بنوشم سرمست

دست پیمان بگیرم دردست

صبح شود،بافرش این جهان

چون برسد،می رودازره خزان

دلنوشته خانم معصومه عبداللهی ازطلاب

أَللهُمَ نـَوِّر قـُلوُبَنــَا بالقـــُرآن                            وَ زَیّــِـن أَخلاقـَنا بـِالقُرآن

وَ أَصلِـح اُمُورَنـــَا بالقـُــرآن                           وَأشفِ مَرَضَینـَا بـِالقـُـرآن

وَاَدِّ دُیــونــَنـَــــــا بالقــُــرآن                            وَ فـَرِّج هُمُومَنـَا بـِالقــُرآن

وَ اغـــفِر لِمُوتـَنـَــا بالقــُرآن                            وَ سَلِم مُسافِـرَینـَا بالقـُـرآن

وَ حفَظ إمَامَ زَمَانِنَا بالقــُرآن                            وَ عَجِّل فَرَج إمَامَ بالقـُرآن

وَأحفَظ عُلَـــمَانَنــا بالقـــُرآن                          وَأکشـِف کُـرُوبَنــَا بالقــُرآن

وَأحـفـَظ قَـآءِدَنـــَا بالقـــُرآن                           وَأنصـُر جُـیـُوشَنا بالقـــُرآن

وَأرحـَم إِمـَامـَنــَا  بالقـــُرآن                          وَأرحــَم شُهَـداءِنـَا بالقـــُرآن

وَنَجِـّنـَا مـِنَ النـَّار بالقـــُرآن                       وَ أدخـِلنـَا فِی الجـَنـَّة بالقـــُرآن

أَللهُمَ أجعَلِ  القـُرآنَ لَنـَا فِـی الدُنیَا قَـَرِینـًا وَ فـِی ألقـَبرِمُـونِـسًـا وَ أنیسًـا وَ عَلَی الصـِّراتِ نـُورًا وَ دَلِیلـًا وَ فـِی ألجَنـَّةِ رَفِیقـًا وَ شَفِیقـًا

«شعر امام زمان»

 
از میان اشک ها خندیده می آید کسی
خواب بیداری ما را دیده می آید کسی

با ترنم با ترانه با سروش سبز آب
از گلوی بیشه خشکیده می آید کسی

مثل عطر تازه تک جنگل باران زده
در سلام بادها پیچیده می آید کسی

کهکشانی از پرستو در پناهش پرفشان
آسمان در آسمان کوچیده می آید کسی

خواب دیدم، خواب دیده در خیالی دیده اند
از شب ما روز را پرسیده می آید کسی

«شعر امام زمان»

ای آنکه در نگاهت حجمی زنور داری

کی از مسیر کوچه قصد عبور داری؟

چشم انتظار ماندم، تا بر شبم بتابی

ای آنکه در حجابت دریای نور داری

من غرق در گناهم، کی می کنی نگاهم؟

برعکس چشمهایم چشمی صبور داری

از پرده ها برون شد، سوز نهانی ما

کوک است ساز دلها، کی میل شور داری؟

در خواب دیده بودم، یک شب فروغ رویت

کی در سرای چشمم، قصد ظهور داری؟

سخت است فراق عزیز و تنها ماندن

سخت است برجای ماندن و راکد زندگی کردن

همچون چشمه خشکیده مقروض

بی او زندگی را در جام لحظه ها تهی می کنم

و صورتم از تلخی آن در خود می تکد

بی او زندگی را در فرباد بی صدا تجربه می کنم

روحم ، آواز رفتن بر لب دارد

و فریادم

در فضای خالی از صدا می ماند...

به نقل از امام باقر (ع) آمده است:

« ای مردم عالم!شما متذکر و متوجه خداوند متعال می کنم و نیز ایستادنتان را در مقابل خداوند و

 اینکه او حجت خود را به وسیله ی ارسال پیامبران و نزول کتاب های آسمانی بر شما تمام کرده

است و امر فرموده که او را به یگانگی یاد کنید و از شرک دوری ورزید و در طاعت و بندگی او و

فرمانبرداری از پیامبرش کوشا باشید و آنچه را که قرآن زنده نموده(قوانین حیات بخش آن را)زنده نگاه

دارید و آنچه قرآن مرگ آن را اعلام فرموده است،شما نیز آن را نابود کنید و یار و مددکار هدایت و

رستگاری باشید.بدانیدکه دنیا رو به زوال و در حال وداع با همگان است و من شما را به چند اصل

حیاتی دعوت می کنم:

1- ایمان به خداوند بزرگ و اطاعت از دستوراتش؛

2- اعتقاد به رسول اکرم(ص) و فرمانبرداری از آن حضرت؛

3- عمل کردن به قرآن و احکام سعادت بخش آن؛

4- نابود ساختن باطل و مبارزه با آن؛

5- زنده کردن سنت های از بین رفته اسلام و بازگرداندن آنها به جای اولیه خود». (1)

پی نوشت:

1. الامام مهدی (ع) من المهد الی الظهور،ص515