اسارت بازماندگان شهدای کربلا - سال 61 هجری قمری

پس از شهادت اباعبدالله الحسین(ع) و ارسال سر مقدس آن حضرت در عصر عاشورا به کوفه، عمر بن سعد در روز یازدهم محرم دستور داد که سرهای سایر شهیدان را شست و شو داده و در میان سرکردگان سپاه خویش تقسیم کنند. تا آنان، آن سرها را به نزد عبیدالله برده و پاداش بگیرند. هم چنین وی دستور داد که کشته های خود را گردآوری کرده و بر آنان نماز بخوانند و سپس دفن کنند. ولی بدن های بی سر شهیدان را در آن بیابان رها کرد. آن گاه دستور داد زنان، کودکان و بازماندگان واقعه عاشورا را اسیر و به همراه خود به کوفه ببرند. هنگام خروج آنان از سرزمین کربلا، به خواسته اسیران و یا به دستور عمر بن سعد جهت تازه کردن داغ اسیران و عزیز از دست دادگان، آنان را از کنار پیکرهای شهیدان عبور دادند. لحظه وداع بازماندگان با بدن های بی سر شهیدان، محشری بود و دل هر سنگی را آب می کرد. در همین روز آنان را وارد شهر بزرگ کوفه کرده و جمعیت فراوانی به دیدن اسیران آمدند، که برخی اظهار خوشحالی و شادمانی کرده و برخی دیگر در مظلومیت اهل بیت(ع) و در عزای سید شهیدان، می گریستند و ضجّه می کشیدند. عبیدالله بن زیاد در قصر دارالاماره کوفه، بار عام داد و تعداد زیادی از اشراف و أعیان و هواداران بنی امیه در آن گرد هم آمده و سپس سرهای شهیدان کربلا و اسیران و بازماندگان را بر مجلس عبیدالله وارد کردند. (1) 1- نک: الارشاد (شیخ مفید)، ص 470؛ الفتوح (ابن اعثم کوفی)، ص 913؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج1، ص 407