دوش کاین تخت زمرّد پر ز اختر ساختند          وَز چراغ ماه نو،ایوانْ منوّر ساختند

          خرگه مشکین شب را،قبّه از زر ساختند          مشک سودند از شب و مجلس معطّر ساختند

          خوبرویان،خانه پر خورشید انور ساختند          مطربان معنوى با یکدگر،در ساختند

          زین غزل،جمله دهانها پر ز شکَّر ساختند          کاى قباى مهترى بر قدِّ زیباى تو،راست:

          تا حقایق را،ز شبنم گنج گوهر داده‏اند          وَز شقایق سایه‏بان سنبل‏تر،داده‏اند

          تا ز بوى گل،مشام جان معطّر کرده‏اند          تا کلاه لاله از یاقوت احمر،کرده‏اند

          چشم نرگس تا به روى گل،منوّر کرده‏اند          تا دهان غنچه را،پر خرده زر کرده‏اند

          سرو را تا بر سر گل،سایه‏پرور کرده‏اند          چون تو سروِ جویبار(قم فانذر)برنخاست‏

          روزگارى دم درین زندان بى‏همدم زدم          سنگ نومیدى بسى بر سینه پر غم زدم‏

          چون ازین گلشن قدم بر فرق نُه طارم زدم          نارسیده،دست رد بر روى نامحرم زدم‏

          از دم وحدت،صف کرّوبیان برهم زدم          برکشیدم آه و،آتش بر همه عالم زدم‏

          تا ز نعت خواجه طاها و یاسین،دم زدم          بکر فکر من ز معنى،دمبدم خورشید زاست‏

          اى فروغ طلعتت،خورشید اوج!اِصطفا          طرّه:شام قدر و عارض:آفتاب و الضُّحى‏

          بر صفاى سینه‏ات،صدر(الم نشرح)گوا          پیش از آن کآدم صفى گردد،تو بودى مصطفى‏

          مهتر عالم،محمّد،خواجه هر دو سرا          باز از معراج(سبحان الّذى اسرى)برآ

          در چینین نورى،تجلّى با دل‏افگاران نما          کآفتاب روى تو،آینیه ذات خداست‏

          اى ز روى تو شده آتش،گلستان بر خلیل          صد چو اسماعیل در قربانگه شوقت،قتیل‏

          داده حسن صورتت،یعقوب را صبر جمیل          گشته از شوق جمالت خون صد یوسف،سبیل‏

          با عصاى مهر تو شق کرده موسى،رود نیل          بر سر خوان کمالت عیسى مریم،نزیل‏

          سوره(و الشّمس)بر زیبایى رویت،دلیل          آیت(و اللّیل)بر دلبندى مویت،گواست

خواجه عصمت بخارایی