به هجران،زارى دلهاى خونین          ز حد بگذشت یا ختم النّبیّن!

          ز اشک و آه مهجوران بیتاب          جهانى غوطه زد در آتش و آب‏

          سپاه درد با جان در ستیزست          لب هر زخم دل،خونابهْ ریزست‏

          جهان از جلوه جانپرورت دور          به ما شد تنگتر از دیده مور

          شدى تا گنج خلوتخانه خاک          ز داغ اندوخت صد گنجینه،افلاک‏

          قد محراب زین محنت،دو تا شد          که از سروِ سرافرازت جدا شد

          ز قدرش،سایه بر عرش برین بود          که بر پاى تو،منبر پایه مى‏سود

          کنون در گوشه‏یى افتاده مدهوش          به حسرت،یک دهن خمیازهْ آغوش‏

          جدا از پرتو آن روى دلکش          به دل،قندیل را افتاده آتش‏

          ز داغ هجرت اى شمع شب افروز!          به شبها،شمع مى‏گرید به صد سوز

          برافروز اى چراغ چشم ایجاد          جهان شد بى‏فروغت،ظلمتْ آباد

          به رخ،آرایش شمس و قمر کن          شب تاریک هجران را،سحر کن‏

          ز خواب اى مهر عالمتاب،برخیز!          تو بخت عالمى،از خواب برخیز!

          بلندْ آواز گردان طبل شاهى          ز نو،زن نوبت عالمْ پناهى‏

          قدم بر تارک کرّ و بیان زن          علم بر بام هفتمْ آسمان زن‏

          مشرَّف کن بساط خاکیان را          منوّر،منزل افلاکیان را

          سراى خورشید جان!از خواب برکن          کنار خاک را،جیب سحر کن‏

          چراغ افروز بزم قدسیان شو          رواج آموز کار انس و جان شو

          چو از جا،هول رستاخیز خیزد          رخ از شرمندگیها،رنگ ریزد

          نظر بگشا بر احوال تباهم          بجنبان لب،پىِ عذر گناهم‏

حزین لاهیجی